کد مطلب:36717 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:105

اینگونه افراد حتی اگر بخواهند خداوند را به تكلف نیز بخوانند، ذوق مناجات را در خود نمی یابند و این، بهترین نشانه ی دفع و طرد آنها است. هنگامی كه كسی را می خواهند و می خوانند، نشانه اش آن است كه راه را برایش نزدیكتر می كنند و گام برداشتنش را تسهیل می كنند. و هنگامی

[صفحه 253]

كه كسی را طرد می كنند، درها را به رویش می بندند، و برای او كمترین ذوق و لذتی در سخن گفتن با حق باقی نمی گذارند. در این احوال، شخص باید به روح خود رجوع كند و احوال درونی خود را تفقد نماید. این ذوقها یا بی ذوقیها، این لذتها یا بی لذتیها، این روشناییها یا تیرگیها بی سبب نیست. باید احوال خود را بر راهدانان عرضه كرد و البته استدراج و مكر باری را هم نباید از یاد برد.

دعا كردن، علی الاصول ابراز بندگی است نه ابزار زندگی. نگفته اند كه دعا كنید تا به واسطه ی آن زندگی خود را تامین كنید. این هست ولی بسی بیش از این است:

هر كه كارد قصد گندم باشدش
كاه خود اندر تبع می آیدش (...)

قصد در معراج دید دوست بود
در تبع عرش و ملایك هم نمود

(مثنوی، دفتر دوم، ابیات 2223 -2226)

در معراج، غرض عمده و اصلی دیدار با خداوند بود، اگر چه در آن حین فرشتگان نیز خود را بر پیامبر (ص) نمودند.

صفحه 253.